‘Xudan wiha dibêje: Hûnê ranebin! Hûnê li dijî birayên xwe gelê Îsraêl şer nekin! Vegerin, bila herkes here mala xwe. Çimkî ev bûyer ji min e.’” Li ser vê yekê wan guh da gotina Xudan. Wan li gorî gotina Xudan vegeriyan.
Li ser vê yekê wezîr û setrab, ji bo di karên welêt de giliyê wî bikin, li fersendê geriyan. Lê wan ne fersenda gilîkirinê û ne jî sûcekî wî dîtin. Çimkî ew dilsoz bû, ne şaşîtiya wî û ne jî sûcê wî hebû.
tê ji dijminên ku Xudan bi ser te şandin re, bi tîbûnê, birçîbûnê, tazîbûnê û bi nebûna her tiştî xulamiyê bikî. Heta ew te helak bike, wê nîrê hesin li ser stûyê te be.
Çimkî Xudan dilê wan hişk kiribû ku ew li dijî gelê Îsraêl şer bikin û bên tunekirin. Çawa Xudan li Mûsa emir kiribû, ew li ber wan neketin û tune kirin.
Sê hezar Cihûdayî çûn şikefta li zinarê Êtamê û ji Şîmşon re got: “Ma tu nizanî ku Filîstî serwerên me ne? Ev çi bû te anî serê me?” Wî got: “Wan çi bi min kiribe, min jî ew bi wan kir.”