17 Jina Şîmşon heta roja heftan li ber wî giriya. Lê di roja heftan de bersiva mamikê jê re got. Çimkî ew gelek bi ser wî de hatibû. Jinikê rabû bersiva mamikê ji xortan re got.
Gava jinikê dît ku fêkiyê darê çêjdar e, li ber çavan xweş xuya dike û daxwaza zanabûnê dide, wê fêkiyek jê kir û xwar. Mêrê wê jî li ba wê bû. Wê fêkî da wî û mêrik jî xwar.
“Ew zimanê xwe wekî kevanê ditikînin, Bi derewan, ne bi dirustiyê li welêt hêzdar bûn. Çimkî ew xerabiyê li ser xerabiyê dikin Û min nas nakin.” Ev e gotina Xudan.
Jina Şîmşon li ber wî giriya û got: “Tu ji min nefret dikî, tu ji min hez nakî! Te ji xortên gelê min re mamikek got lê tu bersiva wê ji min re nabêjî.” Şîmşon got: “Ez ji dê û bavê xwe re nabêjim, ma ezê ji te re bêjim?”
Roja heftan, beriya roj here ava, mêrên bajêr ji Şîmşon re got: “Ma çi ji hingiv şîrîntir e, Çi ji şêr hêzdartir e?” Şîmşon got: “Heke we bi çêleka min cot nekira, we bi mamikê dernedixist.”
Delîla ji Şîmşon re got: “Heta niha te ez xapandim, te derew kirin. Ka bêje, tu dikarî bi çi werî girêdan?” Şîmşon got: “Heke tu heft keziyên serê min bi qumaşê tevnê ve bihonî û bi kutekê tevnê ve girê bidî, wî çaxî ezê qels bibim, bibim wekî kesên din.”