Wê Xudan li gelê Îsraêl bixe, çawa ku qamîşê di nava avê de diheje, wê ji kokê rake. Wê gel ji vî welatê qenc derxe ku dabû bav û kalên wan û wan belav bike û bavêje aliyê din a Feratê. Çimkî bi daçikandina pûtên xwe yên Aşêrayê, wan Xudan hêrs kirin.
Di rojên Peqahê Padîşahê Îsraêlê de, Tîglat-Pîleserê Padîşahê Aşûrê hat û bajarên Îyonê, Avêl-Bêtmaexayê, Yanoahê, Qedeşê, Hasorê û herêmên Gîladê, Celîleyê û seranserê diyarê Nefteliyê desteser kir û ew sirgûnê Aşûrê kirin.
Di dawiyê de, wekî wî bi riya hemû xulamên xwe, pêxemberan gotiye, Xudan Îsraêl ji ber çavê xwe dûr xist. Bi vî awayî Îsraêl ji axa xwe, ber bi Aşûrê ve hate sirgûnkirin. Heta îro jî wisa ye.
Di neh saliya padîşahiya Hoşêya de Padîşahê Aşûrê Samerya stand û gelê Îsraêl sirgûnê Aşûrê kir. Wî ew li Halahê, li Gozana li ber keviya Çemê Xabûrê û li bajarên Medan da bicihkirin.
Wî çaxî Yêremya ji Sîdqiya re got: “Xwedayê Îsraêl, Xwedayê Karîndar Xudan wiha dibêje: ‘Heke tu bi xwe herî ba fermandarên Padîşahê Babîlê, tê bijî û wê ev bajar jî neşewite. Tu û mala xwe hûnê sax bimînin.
Yê ku şikil dide çiyayan, Bayê diafirîne, fikra xwe ji mirovan re dibêje, Seherê dike tarî û pê li bilindciyên erdê dike, Navê wî Xudan e, Xwedayê Karîndar e!