Ahav ji Ovadya re got: “Were em herin li hemû kaniyên avê û newalên welêt bigerin. Belkî em giya bibînin û hesp û hêstiran têr bikin ku em heywanan winda nekin.”
Wê ji rojhilat Aramiyan, Ji rojava Filîstiyan rake ser piyan. Wê devê xwe vekin û Îsraêlê bixwin. Dîsa jî wê hêrsa Xudan danekeve, Destê wî li dijî wan dirêjkirî bimîne.
Lê min di nav pêxemberên Orşelîmê de tiştekî bi tirs û saw jî dît! Zinayê dikin û didin pey derewan. Ew destê xeraban xurt dikin Ku tu kes dev ji xerabiyên xwe bernede. Hemû ji min re bûn wekî Sodomê, Şêniyên Orşelîmê bûn wekî Gomorayê.”
Ya Xudan, ma çavê te ne li ser rastiyê ye? Te li wan xist, lê ew li ber xwe neketin, Te ew qedandin, lê wan terbiye qebûl nekir. Wan rûyê xwe ji kevir hişktir kir û nexwest vegerin.
We gelek tov reşand, lê we kêm da hev. Xwarina we heye, lê têrxwarina we tuneye! Hûn dinoşin, lê nacoşin. Hûn li xwe dikin, lê germ nabin. Hûn heqdestê xwe distînin, lê dixin kîsikê qul.”