Êlyasê ji Tîşbeya Gîladê ji Ahav re wiha got: “Bi navê Xudanê Jîndar ê Xwedayê Îsraêl ku ez li ber sekinî me, bêyî ku ez bêjim, wê di salên bê de, ne xunav hebe, ne jî baran.”
Êlîşa dîsa hat Gîlgalê. Li welêt xela hebû. Koma pêxemberan li ber wî rûniştibûn. Ji xulamê xwe re got: “Sîtileke mezin deyne ser êgir û ji koma pêxemberan re şorbe çêke.”
Êlîşa ji jina ku kurê wê ji mirinê rakiribû re gotibû: “Rabe tu bi maliyên xwe re here û li devera tê bikarî lê bibî mêvan, bibe mêvan. Çimkî Xudan heft salan li ser welêt kir xela.”
Wê ji rojhilat Aramiyan, Ji rojava Filîstiyan rake ser piyan. Wê devê xwe vekin û Îsraêlê bixwin. Dîsa jî wê hêrsa Xudan danekeve, Destê wî li dijî wan dirêjkirî bimîne.
Ez herim zeviyê, ezê kesên bi şûr hatine kuştin, Ez herim bajêr, ezê kesên ji ber xelayê nexweş in bibînim. Çimkî pêxember jî, kahin jî, Li seranserê welêt digerin lê tiştekî nizanin.’”
Ya Xudan, ma çavê te ne li ser rastiyê ye? Te li wan xist, lê ew li ber xwe neketin, Te ew qedandin, lê wan terbiye qebûl nekir. Wan rûyê xwe ji kevir hişktir kir û nexwest vegerin.
Di dema dadgeran serwerî dikir de, li welêt xela rabû. Zilamekî ji bajarokê Bêtlehema Cihûdayê, bi jina xwe û du kurên xwe re çû welatê Moavê ku lê bi xerîbî bimîne.