Loma ez hatim ku wan ji destê Misriyan rizgar bikim. Ez hatim ku wan ji wî welatî derînim û bişînim welatê Kenanî, Hîtîtî, Amorî, Perîzzî, Hîwî û Yevûsiyan, wî welatê xweş û fireh ê ku şîr û hingiv jê diherike.
Wan negot: ‘Xudan li ku ye Ku em ji welatê Misrê deranî? Ka Yê ku li beriyê, Li warê çal û beyaran, Li dera ziwa û taristana kûr, Li diyarê ku tu kes tê re derbas nedibû Û tu mirov lê nedima, rêberiya me kir?’
Gotina Xudan ev e: “Ya gelê Îsraêl! Ma hûn ji min re ne wekî Kûşiyan in? Ma min gelê Îsraêl ji welatê Misrê, Filîstî ji Kaftorê û Aramî ji Qîrê dernexim?
Wan li ser welêt xebera nebaş li nav gelê Îsraêl belav kir ku li wir lêkolîn kiribûn. Wan digot: “Welatê ku me li ser sixûrî kir, welatekî wisa ye ku şêniyên wî hev dixwin! Hemû kesên me li wir dîtin, bejinbilind bûn.
Îcar hêrsa Xudan li dijî gelê Îsraêl rabû û heta tevahiya wî nifşê ku tiştên di çavê Xudan de xerab in kiribûn qedand, wî ew çil salan li beriyê da gerandin.
Lê Xwedê berê xwe ji wan zivirand û hişt ku ew biperizin stêrên ezmên; wek ku di Kitêba Pêxemberan de hatiye nivîsîn: ‹Hey mala Îsraêl, Ma we çil salan li çolê Ji min re Diyarî û gorî pêşkêş kirin?
Zarokên we yên ku we digot wê talan bibin, biçûkên we yên ku îro êdî qencî û xerabiyê ji hev dernaxin, wê bikevin wir. Ezê welêt bidim wan ku ji xwe re bikin milk.
“Bi rastî Xwedayê we Xudan di her keda destê we de hûn pîroz kirin. Ew dizane ku hûn di vê beriya mezin re diçin. Di wan çil salan de Xwedayê we Xudan bi we re bû û tu kêmahiya we tunebû.
min hûn anîn welatê Amoriyên ku li aliyê din ê Çemê Şerîayê diman. Wan li dijî we şer kir, min ew dan destê we û we welatê wan ji xwe re kir milk. Min ew ji pêş we tune kirin.