1 Мундан сонг мен бир янгы кёкню ва янгы ерни гёрдюм. Алдынгъы кёк ва алдынгъы ер тайып битдилер, денгиз де ёкъ эди.
Раббибизни къайтып гележек гюню, уручу гелегенде йимик, къаравулланмайгъан кюйде гелип къалажакъ. Шо гюн кёклер бир уллу къавгъа булан ёкъ этилежек, ондагъы маддалар от булан дагъытылажакъ, ер буса оьзюню уьстюндеги бары да зат булан бирге ачылажакъ.
Амма биз, Аллагьны ваъдасына гёре, муъминлик оьмюр сюреген янгы кёклени ва янгы ерни гёзлейбиз.
Мунда мен денгизден чыгъып гелеген бир къыр жанны гёрдюм. Ону он мююзю, етти башы, мююзлерини уьстюнде он тажы бар эди, башларыны уьстюнде де капир атлар язылгъан эди.
Сонг уллу бир акъ тахны ва ону уьстюнде Олтургъанны гёрдюм. Ону бети гёрюнгенде, ер ва кёк къачып гетдилер. Гьали оланы тапма да болмай эди.
Тахда Олтургъан: – Къара чы! Мен бары да затны янгыртаман! Яз, бу герти ва гьакъ сёзлер, – деп айтды.
Кёк чырмалып, бир тююндей болду, бары тавлар ва атавлар буса ерлеринден тербенди.