О бу сёзлени сёйлеп турагъанда, кёкден нюрлю бир булут гелип, оланы уьстюнде салкъынлыкъ болдура. Булутдан таба: – Бу Мени Сююмлю Уланымдыр, Бу Мени къуванчымдыр! Бугъар тынглагъыз, – деген бир сес чалына.
Юз асгерни башчысы ва ону булан бирче Исагъа къаравул этегенлер ер тербенгенин ва болуп турагъан бары да бу гьарасатны гёрюп, бек къоркъуп: – Гертилей де, О Аллагьны Уланы болгъан, – дейлер.
Калам инсан болуп арабызда яшагъан. О зор сюювден ва гьакъ гертиликден толгъан болгъан. Биз Ону уллу макътавлугъун – Атасы биргине бир Уланына берген макътавлугъун гёрдюк.
Бизге тынглайгъанланы арасында Тиатир шагьарлы Лидия деген бир къатын бар эди. О авур къызыл тюслю къумачлар сата эди. Аллагьдан къоркъагъан Лидияны Раббибиз Павел сёйлеген затлагъа инанмагъа юрегин ачды.
Оьзлени ёлун узата туруп, олар бир сув бар ерге гелелер. Къуллукъчу огъар: – Къара чы, мунда сув да бар. Сувгъа чомдуртуп, магъа оьзюмню Аллагьгъа тапшуртмагъа дагъы башгъа не тарыкъ? – деп сорай. [