Ер юзюнде яшайгъан инсанлар, оланы оьлмеклигинден сююнюп, шатланажакълар, байрам этежеклер, бир бирине савгъатлар йибережеклер, неге тюгюл бу эки де пайхаммар ер юзюнде яшайгъанлагъа кёп азап бергенлер.
Аллагь о пачаланы юреклерине Оьзю сюйгенни этдирмек деген бир хыялны салды. Аллагьны сёзлери яшавгъа чыкъгъанча, олар оьзлени гьакимлигин къыр жангъа бермеге рази болажакъ.
Сонг гючлю бир малайик, уллу тирменташ чакъы бир ташны алып, ону денгизге ташлап йиберип, булай айтды: – Бабилни де шолай гюч булан ташлажакъ ва дагъы бирев де ону гёрюп болмажакъ.
Сенде дагъы бир заманда да чыракъ ярыкъ гёрюнмежек, гиевню ва гелинни тавушларын дагъы бирев де эшитмежек. Неге тюгюл де, сени савдюгерчилеринг дюньяны вазирлери эди; неге тюгюл де бары да халкъланы сени халмажчылыгъынг алдатды.
Дёртюнчю малайик сюр чалды – гюнешни уьчден бир пайы, айны уьчден бир пайы ва юлдузланы уьчден бир пайы дагъылгъандай болду. Оланы уьчден бир пайы къаралды, гюндюзню ва гечени де уьчден бир пайы ярыкъсыз къалды.