шо адам Аллагьны ачувуну пияласындан Ону къазапланывуну сув къошулмагъан чагъырындан ичежек. О сыйлы малайиклени ва Къозуну гёз алдында отну ва яллайгъан кюкюртню ичинде азап чегежек.
Халкъланы къырмакъ учун, Ону авзундан чыкъгъан итти бир къылычы бар эди. О олагъа къатты низам салып гьакимлик этежек. Бары да затны Еси болгъан Аллагьны бек гючлю къазапланывуну юзюм сыгъагъан еринде чагъыр сыгъажакъ.
Мен къарап турагъанда, бирден кёкню ортасында учуп барагъан къаракъушну гёрдюм. О: – Узакъ къалмай къалгъан уьч де малайик де сюр чалажакъ. Ер юзюнде яшайгъанланы гьалына адаршай! Адаршай! Адаршай болсун! – деп къычырды.
Бу балагьдан оьлмеген инсанлар товба этмедилер. Олар алда йимик, жинлеге, не гёрюп, не эшитип, не юрюп болмайгъан алтындан, гюмюшден, багъырдан, ташдан ва агъачдан этилген аллагьлагъа къуллукъ эте эдилер.