Шо заман аждагьа къатынгъа бек къазапланды. О къатынны къалгъан яшларына къаршы дав этмеге гетди. Олар Аллагьны буйрукъларын кютюп, Исагъа гьалал къуллукъ эте эдилер.
Бу аждагьа шайтан ва иблис деп айтылагъан бырынгъы уллу йыландыр. Бютюн дюньяны алдатып тургъан бу аждагьа оьзюню малайиклери булан бирге ерге ташланды.
Мунда мен денгизден чыгъып гелеген бир къыр жанны гёрдюм. Ону он мююзю, етти башы, мююзлерини уьстюнде он тажы бар эди, башларыны уьстюнде де капир атлар язылгъан эди.
Мен гёрген къыр жан къыр мишикге ошай эди, тек ону аякълары аювнуки, авзу да арсланкъапланныки йимик эди. Аждагьа бу къыр жангъа оьзюню гючюн, тахын ва уллу гьакимлигин берген эди.
Бу къыр жангъа оьзюню гючюн бергени учун, олар аждагьагъа сужда этдилер. Олар бу къыр жангъа да сужда эте эдилер ва: – Бу къыр жангъа ошайгъан дагъы ким бар? Муну булан ким ябушуп болур? – деп сорай эдилер.