14 Ювукълашып, табутгъа тие ва гётерип алып барагъанлар токътайлар. – Гьей улан, сагъа айтаман, тур! – дей Иса.
Къызны къолундан тутуп, огъар: – Талита къум! – дей. Бу сёз: «Къызым, сагъа айтаман, тур!» – демекдир.
Къатынны гёрюп, Раббини огъар языгъы чыгъа. Къатынгъа О: – Йылама, – дей.
Оьлю туруп олтура ва сёйлемеге башлай. Иса ону анасына тапшура.
Ону гьакъындагъы шолай хабар бютюн Ягьудеягъа ва айлана якълагъа яйылып гете.
– Тирилив де, яшав да Менмен. Магъа иман салагъан оьлгенден сонг да яшажакъ.
Атасы, оьлюлени тирилтип, олагъа яшав берегенде йимик, Уланы да, сюйген адамын тирилтип, яшав бере.
Гертисин сёйлеймен сизге: оьлгенлер Мени, Аллагьны Уланыны, сесин эшитеген заман гелир ва гелип де тура. Мени эшитгенлер яшап къалажакълар.
Шолай адамлар яшыртгъынлыкъда не булан машгъул болагъанны айтмакъ да айыпдыр.