29 – Я Раббим, Сен сёз бергенинг йимик, Сен къулунгну гьали парахатлыкъда бу дюньядан гетмеге де къоярсан,
Месигьни гёрмейли, оьзю оьлмежек деп Симонгъа Аллагьны Ругьуну ягъындан алданокъ билдирилген болгъан.
Симон, Ону къучагъына алып, Аллагьгъа макътав эте ва булай дей:
Мен эки арада къалып тураман: мен бу дюньядан айрылмагъа ва Месигь булан бирче болмагъа сюемен; шо барындан да яхшысы эди.
Сонг мен кёклерден булай сёзлени сёйлейген бир тавуш эшитдим: – Яз: Раббибизге иманы булан оьлегенлер бу энниден сонг насиплилердир. Аллагьны Ругьу булай дей: – Дюр. Олар бары да къыйынлыкъларындан рагьатланажакълар. Этген яхшы ишлери оланы арты булан юрюп туражакъ.
Олар: – Гьей сыйлы ва гьакъ болгъан Есибиз Аллагь! Дюньяда яшайгъанлагъа дуван этип, олардан къаныбыз саялы оьч алмакъ учун, дагъы да нечакъы заман токътап туражакъсан? – деп гючлю кюйде къычырдылар.