42 – Сен гёрежексен! Сени иманынг къутгъарды, – дей Иса огъар.
Шо заман Иса огъар: – Гьей къатын! Сени иманынг уллу. Сагъа сен сюеген кюйде болсун дагъы, – деп жавап бере. Шоссагьатына ону къызы сав болуп къала.
Иса, къолун узатып, авруйгъан адамгъа тийип: – Сюемен, сав бол, – дей. Шоссагьатына ону авруву тайып къала.
Иса, бурулуп къарап, ону гёрюп: – Къаст этип йибер, къызым! Иманынг сени сав этди, – дей. Шо сагьатдан тутуп къатын сав болуп къала.
Сонг огъар: – Туруп бар. Сени иманынг къутгъарды, – дей.
– Мен сагъа не этгенни сюесен? – деп сорай. – Я Раббим! Мен гёрмеге сюемен, – деп жавап бере сокъур.
Амма Иса къатынгъа: – Иманынг сени къутгъарды, сен буса гьали парахатынга уьюнге гет, – дей.
Иса да огъар: – Къызым, иманынг сени сав этди, эсен аман бар, – дей.