21 О байны тепсисинден къайтгъан ашлар булан къарнын тойдурмагъа умут эте. Гьатта итлер гелип ону яраларын ялай.
– Я Раббим! Итлер де есилерини тепсисинден тюшген аш увакъланы ашай чы, – дей къатын.
– Я Раббим! Итлер де тепсини тюбюнде яшлардан къалгъан аш увакъланы ашай чы, – деп жавап бере къатын.
Лазар деген бирдагъы бир пакъыр адам болгъан. Къотурлагъа да батып, о байны къапусуну алдында ятып тура.
Пакъыр оьле, малайиклер ону Ибрагьимни янына элтелер. Бай да оьле, ону да гёмелер.
Адамлар ашап тойгъандан сонг, Иса якъчыларына: – Гьеч зат зая болмасын учун, къалгъан гесеклени жыйыгъыз, – дей.
Биз гьалиге ерли де ач, сувсап ва ялангъач къалгъанбыз. Бизин токъалайлар, бизин барып гирме ерибиз де ёкъ.
Мен гьалсыз болгъунча ишлеп ва загьмат тёгюп турдум. Нечесе керенлер юхусуз къалдым. Мен ач къалдым, сувсабымдан янып турдум, кёп керенлер рызкъысыз турдум. Исси гийинме имканлыгъым болмай, сувукълукъ не экенни билдим.