40 Уьйдегилени барын да къыргъа чыгъарып, Петер, тизден туруп, дуа этмеге башлай. Сонг оьлюге багъып бурулуп: – Табита, тур! – дей. О да гёзлерин ача ва Петерни гёргенде, туруп, олтура.
Сен буса дуа этеген заманда, уьюнге гирип, эшигингни де бегитип, гёзге гёрюнмейген Атанга дуа эт. Гёзге гёрюнмейгенни де гёреген Атанг да сагъа тийишлисин бережек.
Халкъ къыргъа чыкъгъанда, Иса, уьйню ичине гирип, къызны къолун тута, къыз да шоссагьат аякъгъа тура.
Оьзлени янына кёп халкъ чабып гелегенни гёргенде, Иса жинге: – Гьей тилсизликни ва сангыравлукъну жини! Мен сагъа буйрукъ этемен: мундан чыкъ, дагъы къайтып огъар гирме! – дей.
Оьзю буса таш атгъанда етишеген мезгилге олардан ари тайып ва тизлеринден токътап:
О буса къызны къолун тута ва: – Гьей къызым, тур! – дей.
Бу сёзлени де айтып, бары да булан бирге тизден туруп, Павел дуа эте.
Турмагъа тюшеген заманыбыз битгенде, биз ондан гетдик ва ёлубузну узатдыкъ. Исаны якъчылары къатынлары, яшлары да булан бизин шагьардан чыкъгъынча узатды. Денгизни ягъасында биз тизден югюнюп дуалар этдик.
Публийни атасы иссиликден ва къанкъурсакъдан авруп ята эди. Павел, ону янына гирип, дуа этип, уьстюне къолларын салып, ону сав этди.
Сонг, о тизлеринден чёгюп, гючлю сес булан: – Я Рабби, бу гюнагьы учун олагъа такъсыр этме, – дей. Шону да айтып, Стефан жан бере.