Уьйдегилени барын да къыргъа чыгъарып, Петер, тизден туруп, дуа этмеге башлай. Сонг оьлюге багъып бурулуп: – Табита, тур! – дей. О да гёзлерин ача ва Петерни гёргенде, туруп, олтура.
Сизге бир сырны ачайым: биз барыбыз да оьлмежекбиз. Амма бирден, гёз юмуп, гёз ачгъынча, мюгьлетде ахырынчылай сюр чалагъанда, алышынажакъбыз. Сюр чалынажакъ ва оьлюлер чиримеген гьалында тирилежек, биз де алышынажакъбыз.
Биринчи керен магъа оьзюмню якъламагъа тюшгенде, гьеч бирев де мени янымны тутмады, барысы да магъа арт берди. Шо олагъа гюнагь саналмай къалсын дагъы!