37 Бу сёзлени эшитгенде, жыйылгъанланы юреклери ярыла. Петерге ва оьзге элчилеге: – Къардашлар, энни биз не этме герекбиз дагъы? – деп сорайлар.
Халкъ огъар: – Биз не этмеге герекбиз? – деп сорай.
Сувгъа чомуп, Ягьия оьзлени Аллагьгъа тапшурсун деп, ону янына ясакъ жыйывчулар гелелер. Олар Ягьиягъа: – Устаз, биз не этейик? – деп сорайлар.
Бир бир асгерлер де огъар: – Биз не этейик? – деп сорайлар. – Биревню де гюч булан яда къоркъутуп затын алмагъыз, алагъан алапагъызгъа рази болуп яшагъыз, – дей Ягьия олагъа.
Шону эшитгенде, къартлардан башлап барысы да бирини артындан бири чыгъып гетмеге башлай. Иса Оьзюню алдында орталыкъда токътагъан шо баягъы къатын булан янгыз къала.
– Иман къардашларым, Исаны тутгъанлагъа ёл гёрсетген Ягьуданы гьакъындагъы Сыйлы Язывларда Аллагьны Ругьу Давутдан таба алданокъ билдирген зат яшавгъа чыкъмаса болмай эди.
«Я Рабби, мен не этейим?» – деп сорадым. Раббибиз магъа: «Туруп, Шамгъа бар. Сен этмеге герекли затлар сагъа онда айтылажакъ», – деп жавап берди.
Бу сёзлени эшитгенде, олар бек къазапланып, элчилени оьлтюрмеге сюелер.
Бу сёзлени эшитгенде, оланы къазапланып, ачувундан тишлери къыжырай.
Бир заманларда мен Къанун ёкъда да яшадым. Амма буйрукъ чыкъгъанда, гюнагь яшама башлады,