17 Атабыз ва гьар бир макътавлагъа Ес болгъан Аллагь, Исагъа гьюрмет этип, Огъар макътав этип: «Бу Мени сююмлю Уланымдыр. О Мени къуванчымдыр!» – деп айтды.
Будур Мени сайлангъан, Мен Оьзюн сюеген къулум. О Мени жанымны къуванчыдыр. Ругьумну Огъар бережекмен. О бары да халкълагъа Аллагьны адиллиги етише турагъаны гьакъда билдирежек.
О бу сёзлени сёйлеп турагъанда, кёкден нюрлю бир булут гелип, оланы уьстюнде салкъынлыкъ болдура. Булутдан таба: – Бу Мени Сююмлю Уланымдыр, Бу Мени къуванчымдыр! Бугъар тынглагъыз, – деген бир сес чалына.
Шолайлыкъда, барыгъыз, бары да халкъланы Мени якъчыларым этигиз. Атаны, Уланны ва Аллагьны Ругьуну да аты булан оланы сувгъа чомуп, Аллагьгъа тапшуругъуз.
Атам Магъа бары да затны инанып тапшурду. Атадан башгъа гьеч бирев Уланын танымас. Атаны да Уланындан ва Уланы Ону оьзюне аян этмеге сюеген гишиден къайры бирев де танымас.
Гьей Атам, Мени Сен йибергенге дюнья иман салсын учун, Сен Мени булан бирликде, Мен де Сени булан бирликде йимик, олар да бары да Бизин булан бирликде болсунлар.
Иса огъар булай дей: – Магъа тийме, неге тюгюл Мен гьали де Атамны янына чыкъмагъанман. Мени къардашларымны янына барып, олагъа айт: Мен Атамны ва сизин Атагъызны, Аллагьымны ва сизин Аллагьыгъызны янына чыгъаман.