О бу сёзлени сёйлеп турагъанда, кёкден нюрлю бир булут гелип, оланы уьстюнде салкъынлыкъ болдура. Булутдан таба: – Бу Мени Сююмлю Уланымдыр, Бу Мени къуванчымдыр! Бугъар тынглагъыз, – деген бир сес чалына.
Эгер Мен Атамны ишлерин эте бусам, Магъа инанмай бусагъыз да, Мен этеген ишлеге инаныгъыз. Шо заман сама Атам Мени булан бирликде, Мен буса Атам булан бирликде экенибизни англарсыз.
Ваъдасы ва анты булан О шолай этди. Аллагьны ялгъаны болмай чы дагъы! Шо саялы да биз, Оьзюнде якълав тапгъанлар, бизге берилген умутгъа илинме деп, зор ругьланыв ала эдик.