Уьчюнчю керен де Иса огъар: – Гьей Югьанны уланы Симон! Сен Мени сюемисен? – деп сорай. «Мени сюемисен?» – деп оьзюне уьчюнчю керен сорайгъанына бираз пашман болуп: – Я Раббим! Сен бары да затны билесен чи. Мен Сени сюегенни билесен, – дей Петер. Иса огъар булай дей: – Мени къойларымны сакъла.
Гьали биз бары да затны тунукъ гюзгюден йимик гёребиз, камиллик етишгенде буса, бетге бет гёрюшежекбиз. Гьали мени билимим ярты, о заман буса мен, Аллагь да мени гьакъымда билегенде йимик, толу кюйде билежекмен.
Сен иблис тахын салгъан ерде яшайгъанынгны билемен. Шогъар да къарамайлы, сен Мени атыма амин турасан. Антипаны гюнлеринде де сен Магъа бакъгъан якъдагъы иманынгдан тайышмай турдунг. Антипа буса Мени инамлы шагьатым. О иблисни ожагъы болгъан сени шагьарынгда оьлтюрюлдю.
Сени ишлерингден, сюювюнгден, иманынгдан, къуллукъ этивюнгден ва сабурлугъунгдан Мени хабарым бар. Башлап этгенлерингден эсе, сен гьали артыкъ этегенингни де билемен.
Сен чекген азапланы ва тарчыкълыгъынгны билемен. Буса да сен байсан! Оьзлер ягьудилербиз деп, сени яманлайгъанланы таныйман. Олар ягьудилер тюгюл, иблисни тайпасындан болгъанлар.