18 Булай болгъанда, Месигьге иман салып оьлгенлер де даимге ёкъ болгъан.
Сонг, о тизлеринден чёгюп, гючлю сес булан: – Я Рабби, бу гюнагьы учун олагъа такъсыр этме, – дей. Шону да айтып, Стефан жан бере.
Мундан сонг бир вакътини ичинде О Оьзюню беш юзден де артыкъ якъчысына гёрюндю. Оланы кёплери бугюн де яшап туралар, бирлери буса гечингенлер.
Биз, Раббибиз гележек замангъа сав къалгъанлар, шо замангъа оьлгенлерден алгъа чыгъып болмажакъбыз. Шону Раббибиз Оьзю айтгъан ва сизге муна биз де айта турабыз.
Буйрукъ сёзю, баш малайиклени бирисини авазы ва Аллагьны сюрюню тавушу эшитилип, Оьзю Раббибиз кёкден тюшежек. Исагъа иманы булан оьлгенлер буса шо заман башлап тирилежеклер.
Сонг мен кёклерден булай сёзлени сёйлейген бир тавуш эшитдим: – Яз: Раббибизге иманы булан оьлегенлер бу энниден сонг насиплилердир. Аллагьны Ругьу булай дей: – Дюр. Олар бары да къыйынлыкъларындан рагьатланажакълар. Этген яхшы ишлери оланы арты булан юрюп туражакъ.