पर ताहली जे हऊँ यनि माहणुये रा पुत्र आया, सै जे आम लोकां साई खां-पीआं, पर लोक बोलां ये, ‘इस माहणुये जो देक्खा, ये पेटू कने पियक्कड़ आ; ये चुंगी लेणे औल़यां कने पापियां’ रा मित्र आ! पर माहणुये रे कम्मां ये सावित करना भई कुण बुद्धिमान आ।”
इक ब्याही री जनाना अपणे पतिये सौगी व्यवस्था रे मुतावक तदुआं तक इ बझीरी तदुआं तक जे सै जिऊंदा इ, पर जे तिसारा पति मरी जाओ, तां सै घरा औल़े रिया व्यवस्था ते छुटी जाईं।
इस खातर ताहली जे भई मसीहे अपणे शरीरा च दुख सैया, तां तुहें बी हथियारा साई तिसा मनसा जो धारण करा, काँह्भई तिने जे शरीरा च दुख सैईरा, तिने पापां जो त्यागी तरा।