तियां जे पवित्रशास्त्रा च लिखिरा, “परमेशरे तिन्हांरे मन कने दिलां जो सुस्त कित्या, तिन्हौं येढ़ियां आक्खीं दित्तियां ताकि सै देक्खी नीं सक्को कने येढ़े कान्न दित्ते सै जे सुणी नीं सकदे थे, कने ठीक येई दशा आज्ज तक बणीरी।”
कदीं मनी! जे हर कोई झूट्ठा बी हुई जांगा, तां बी परमेशर सच्चा इ रैहणा, तियां जे पवित्रशास्त्र परमेशरा रे बारे च बोलां, “जिसते तुहें अपणियां गल्लां च सही साबित हुणे कने अपणा मुकद्दमा तुहां जीतणा।”
पर डरपोकां, अविश्वासियां, घिनौनयां, हत्यारयां, व्यभिचारियां, जादूगराँ, मूर्तीपूजकां, कने सब्बीं झुट्ठयां रा हिस्सा तिसा नदिया च मिलणा, सै जे अग्गी कने गन्धका ते भखदी रैयांई: ये दुज्जी मौत इ।”