काँह्भई तिने इक दिन रखीरा, तिसच जे तिस माहणुये रे जरिये संसारा रा न्याय करना, तिस्सो जे तिने रखीरा, कने तिस्सो मूईरेयां चते ज्यूंदा करीने इसा गल्लां रा सबूत सारयां लोकां जो देईतरा।”
इस खातर ओ दोष मढ़णे औल़े, तू चाये कोई बी कैं नीं ओ, तेरले कोई बहान्ना निआं; काँह्भई तिसा गल्ला खातर जे तू किसी पर दोष लाँ, तिसा गल्ला खातर तूं अप्पूँ बी दोषी बणाँ, इस खातर भई तू सै जे दोष लाँ, अप्पूँ सैई काम्म कराँ।
कने तुहें सै जे येढ़ा सोच्चां ये भई तिन्हां कम्मां खातर जे तुहें दुज्जेयां जो दोषी मन्नां ये कने अप्पूँ खुद सैई काम्म कराँ ये; तां क्या तुहें ये समझां ये भई तुहां परमेशरा रिया सजा ते बची जाणा?
काँह्भई तिसरे न्याय सच्चे कने ठीक ये, इस खातर भई तिने तिसा बड्डिया वेश्या रा न्याय कित्या, सै जे सारिया धरतिया जो अपणे व्यभिचारा ने गुमराह कराँ थी, कने तिसाते अपणे दास्सां रे खून्ना रा बदला लित्या।”