20 देख, हऊँ दरवाजे पर खड़ीने भित ठल़काँ; जे कोई मेरी अवाज़ सुणी ने खोलगा, तां मांह अन्दर आईने तिसने सौगी रोटी खाणी कने तिस मेरे सौगी रोटी खाणी।
तियां इ ताहली जे तुहें इन्हां गल्लां जो हुन्दे हुये देक्खो, तां समझी जायों भई मेरे वापस औणे रा बगत नेड़े आई गरा।
क्या सै तिन्हांने येढ़ा नीं बोलगा, भई पैहले मेरे खातर रोटी त्यार कर कने तदुआं तक जे हऊँ रज्जीने नीं खाऊं-पीऊं तदुआं तक त्यार हुईने मेरी सेवा कर, इसते बाद तू बी खाई पी लै?
द्वारपाल तिसरे खातर दरवाजा खोल्ली देआं, कने भेड्डां तिसरी अवाज़ पछयाणां इयां, कने सै अपणियां भेड्डां जो नौं लेईने सद्दां कने बाहरौ लेईजां।
साथी विश्वासियो, अप्पूँ चियें इक्की दूये री शकैतां मता करदे, नैत परमेशरा बी तुहांजो सजा देणी; देक्खा, न्याय करने औल़ा त अन्दर औणे रे खातर दरवाजे पर खढ़िरा।
फेरी स्वर्गदूते मेरने गलाया, “ये लिख, भई आशीषित सै ये, तिन्हौं जे मेमने रे ब्याह रिया धाम्मा च सद्दया गया।” फेरी तिने मेरने गलाया, “ये वचन परमेशरा रे सच्चे वचन ये।”