सै लोक जे परमेशरा रे सन्देशा जो सुणना नीं चाहन्दे तिस्सो मता सुणादे। जे तुहें येढ़ा करगे, तां ये पवित्र चीज़ कुत्तयां जो कने मोती सूराँ रे अग्गे सटणे साई हुणे भई सै सिर्फ तिन्हौं पैराँ हेठ रौंदणा कने पलटी ने तिन्हां तुहांरा नुक्शान करना।”
किसी दिऊये रिया लोई फेरी कदीं तुज च नीं चमकणा, कने दुल्हे कने दुल्हना री अवाज़ फेरी कदीं तुज च नीं सुणाई देणी; काँह्भई तेरे ब्यापारी संसारा रे बड्डे लोक थे कने तेरे जादू-टोणे ते सारी जातियां भरमाये गैईरे थे।
कने तिसच कोई बी अपवित्र चीज या गन्दा काम्म करने औल़ा, झूट्ठ बोलणे औल़ा, किसी बी तरिके ने नीं औणा, पर सिर्फ सै लोक तिन्हांरे नौं जे मेमने रिया जीवना रिया कताबा च लिखिरे।
पर डरपोकां, अविश्वासियां, घिनौनयां, हत्यारयां, व्यभिचारियां, जादूगराँ, मूर्तीपूजकां, कने सब्बीं झुट्ठयां रा हिस्सा तिसा नदिया च मिलणा, सै जे अग्गी कने गन्धका ते भखदी रैयांई: ये दुज्जी मौत इ।”