4 कने चौबी प्राचीनें कने चऊँ जिऊंदे प्राणियें मुँआ रे भार धरतिया पर पैईने परमेशर री अराधना कित्ती सै जे संघासणा पर बैठिरा था, कने बोल्या, “आमीन! हालेलूय्याह!”
कने तिन्हांजो ये सारी गल्लां सै जे मैं तुहांजो आज्ञा दित्तिरी, मनणा सखाओ; कने याद रखा, हऊँ संसारा रे अन्ता तक सदा तुहांरिया सौगी आ।”
कने अहांजो परीक्षा च नीं पा, पर शैतान्ना ते बचा; [काँह्भई राज कने सामर्थ कने महिमा सदा खातर तेरे इ हाये। आमीन।]’ ”
नैत जे तू आत्मा तेई परमेशरा रा धन्यवाद करगा, तां फेरी अज्ञानी माहणुये तेरे धन्यवादा पर आमीन किंया बोलणा? काँह्भई सै त नीं जाणदा भई तू क्या बोलां?
फेरी तिन्हां चार जिऊंदे प्राणियां चते इक्की तिन्हां सात्त स्वर्गदूतां जो परमेशरा रे सै जे युगानुयुग जीवित आ गुस्से ने भरीरे सात्त सोने रे कटोरे दित्ते।
इसते बाद मैं स्वर्गा च मन्नो बडिया भीड़ा जो ऊच्चिया अवाज़ा ते ये बोलदे सुणया, “हालेलूय्याह! छुटकारा, महिमा कने सामर्थ सिर्फ अहांरे परमेशरा री हई।
फेरी दुज्जी बार तिन्हें पुकारी ने बोल्या, “हालेलूय्याह! तिसारे फुखणे रा धूँ युग-युग तक उठदा रैहणा।”
फेरी मिन्जो बौहत भीड़ा साई कने मते पाणिये रे बगणे साई अवाज़, कने गर्जना साई बौहत अवाज़ सुणी, “हालेलूय्याह! काँह्भई प्रभु अहांरा सर्वशक्तिमान परमेशर राज कराँ।
फेरी चऊँ जिऊंदे प्राणियें आमीन बोल्या, कने प्राचीनें धरतिया पर मुँआं रे भार पैईने अराधना कित्ती।