फसला रिया कटाईया तक इन्हां दुईं जो सौगी-सौगी बधणे देआ, कने कटाईया रे बगत हऊँ कटणे औल़यां ने गलांगा भई पैहले जंगली दाणयां रे डाल़ूआं रे पुल्ले बन्हीने तिन्हांजो फुकी दवा, कने कणका जो कठेरीने मेरे पेड़ुये च पाई दवा।’ ”
सै हल्तियें गल्ल करयां इ कराँ था भई इक चमकदे हुये बद्दल़े सै ढक्कीले, कने बद्दल़ा चते अकाशवाणी हुई : भई “ये मेरा प्यारा पुत्र आ, तिसते जे हऊँ बड़ा खुश आ: इसरी सुणा।”
पर अहें यीशुये जो देक्खां ये, सै जे स्वर्गदूतां ते किछ इ वगता रे खातर घट कित्या गया था, ताकि परमेशरा रे अनुग्रह रे जरिये सै सब्बीं रे खातर मरी सक्को। कने काँह्भई तिने दुख सैया कने मरया, तां हुण अहें जाणाँ ये भई सै महिमामय आ कने आदर कित्या गईरा।
फेरी मिन्जो इक होर ताकतवर स्वर्गदूत बद्दल़ा जो ओडीने स्वर्गा ते उतरदे दिखया; तिसरे सिरा पर मेघधनुष था, तिसरा मुँह सूरजा साई चमकदा कने पैर अग्गी रे खम्बे साई थे।
ये बोलणे लगे, “हे सर्वशक्तिमान प्रभु परमेशर, सै जे हया कने सै जे था, अहें तेरा धन्यवाद कराँ ये भई तैं अपणिया बड़िया सामर्था जो कम्मां च ल्याईने राज्ज करना शुरु कित्या।
तिसरियां आक्खीं अग्गी रियां लपटां साई, कने तिसरे सिरा पर बौहत सारे मुकुट ये। कने तिसरा इक नौं तिस पर लिख्या हुया, तिसजो जे तिसते इलावा होर कोई नीं जाणदा।