फेरी यीशु तिन्हां ग्याराँ चेलयां जो बी दुस्या, तंजे सै रोटी खाणे बैठिरे थे। तिने लोकां रे लगातार विश्वास करने जो नकारने कने ढिठाईया पर ल़ुहामा दित्या, काँह्भई तिन्हेंजे तिसजो मुड़दयां चते जिऊंदा हुणे ते बाद देख्या था, तिन्हें बी तिसरा विश्वास नीं कित्या।
ताहली जे ये बुरीआत्मा तिस पर हमला कराँ ईं, तिस्सो जमीन्ना पर पटकी देईं : तिसरे मुँआं ते झगूड़ औआं, कने सै अपणे दांद पीहां, कने अकड़ी जां कने हिलदा नींआ। मैं तेरयां चेलयां जो बुरी आत्मा जो बाहर कड्डणे रे खातर बोल्या, पर सै नीं कड्डी सक्के।”
इस खातर सै मुण्डुये जो यीशुये ले ली आये, कने तंजे बुरीआत्मे यीशुये जो देख्या, तां तिसे इकदम मुण्डुये जो मरोड़या; कने मुण्डु धरतिया पर पैईग्या, कने मुँआं ते झगूड़ नकाल़णे कने मरेलणे लगया।
यीशुये तिन्हां दुईं माहणुआं ने गलाया, “तुहें कितणे मूर्ख लोक ये! पवित्रशास्त्रा च भविष्यवक्तयां सै जे लिखिरा, तिस पर तुहांजो विश्वास करना कितना मुश्कल हुआं?
“हुण मेरा जी घबराया राँ। इस खातर हुण हऊँ क्या बोलूं? ‘हे पिता, मिन्जो इस दुखा रिया घड़िया ते बचा?’ काँह्भई हऊँ इस इ वजह ते इस संसारा च आया ताकि दुख सहूँ।
फेरी तिने थोमा जो गलाया, आओ कने अपणी गुट्ठी मेरे हात्था च पाईने देख, कने अपणा हात्थ मेरे बखिया च पाईने देख। शक करना छड्डिने मांह पर विश्वास कर भई हऊँ जिऊंदा हुईगरा।