39 तां तिने उठ्ठीने तूफाना जो थिड़क्या, कने पाणिये रियां छालियां जो गलाया, “शान्त रै, रुकी जा!” कने तूफान रुकिग्या कने पूरा चैन हुईग्या;
यीशुये तिन्हांने गलाया, “अरे कमजोर बिश्वासिओ, तुहें इतणे डरीरे काँह ये?” फेरी तिने खड़ा हुईने तूफाना जो कने पाणिये जो डान्टया, कने चऊँ पासयां शान्ति हुईगी।
कने सै अप्पूँ किश्तिया रे पिछले हिस्से च गद्दिया पर सिर रक्खीने सुत्तीरा था; फेरी तिन्हें तिस्सो जगाईने गलाया, “गुरू जी, अहें सारे डुबणे औल़े कने तिज्जो कोई चिन्ता नीं!”
तंजे यीशुये देख्या भई होर बी लोक अहांजो देखणे खातर कट्ठे हुया रायें, तां तिने बुरीआत्मा जो येढ़ा बोलीने झिड़कया, “गूँगा कने बैहरा करने औल़ी आत्मा, हऊँ तिज्जो हुक्म देआं, इस चाते निकल़ी जा, कने इसच भीं ते कदीं बी देखां जांदी।”
यीशुये तिस्सो डांटी ने गलाया, “चुप ओ! कने इस माहणुये चते बाहर निकल़ी जा!” फेरी तिने बुरीआत्में तिस माहणुये जो धरतिया पर फोड़ीत्या, लोक येढ़ा सब किछ देखीरां थे। फेरी सै बुरीआत्मा तिस माहणुये जो होर जादा नुक्शान कित्ते बगैर, तिस चते निकल़ीगी।
तिने तिसारे मंजे रे सराहणे खौ खढ़ी ने बुखारा जो थिड़क्या, कने इकदम इ तिसारा बुखार उतरीग्या। सै इकदम बिस्तरे ते उट्ठीकने तिन्हांरी सेवा च लगी गी।
फेरी तिन्हें नेड़े आईने तिस्सो जगाया कने बोलणे लगे, “गुरू जी! गुरू जी! अहें डुबी रायें!” यीशुये उट्ठीने तूफाना जो, कने पाणिये च उठदी लैहराँ जो फटकारया। तिसते बाद तूफान रुकिग्या, कने सब किछ शाँत हुईग्या!