फसला रिया कटाईया तक इन्हां दुईं जो सौगी-सौगी बधणे देआ, कने कटाईया रे बगत हऊँ कटणे औल़यां ने गलांगा भई पैहले जंगली दाणयां रे डाल़ूआं रे पुल्ले बन्हीने तिन्हांजो फुकी दवा, कने कणका जो कठेरीने मेरे पेड़ुये च पाई दवा।’ ”
फेरी इक होर स्वर्गदूत बेदिया ते बाहर आया, तिस्सो जे अग्गी पर अधिकार था; तिने तिस स्वर्गदूता ले जे तेज़ डाटी थी, तिसजो ऊच्चिया अवाज़ा च गलाया, “अपणी तेज डाटिया जो लाईने धरतिया रे अंगूरां रिया बेल्ला रे गुच्छे कट्टी लै, काँह्भई अँगूर पक्की चुक्कीरे।”