21 पतरसा जो सै गल्ल याद आई, कने तिने तिन्हांजो गलाया, “हे गुरू, देख! ये अंजीरा रा डाल़ तिस्सो जे तैं शाप दित्या था, सुकीगरा।”
बाट्टा रे कण्डे तिने अंजीरा रा इक डाल़ देख्या, सै तिसरे नेड़े गया, पर तिस डाल़ा पर पत्तयां ते इलावा किछ नीं मिलया, इस खातर तिने डाल़ा ने गलाया, “हुण ते तिज्जो कदीं फल़ नीं लगो।” कने सै अंजीरा रा डाल़ इकदम सुक्कीग्या।
बज़ाराँ च सै आदरा सौगी नमस्कार कराणा चाँये, कने माहणुआं ते गुरू बलवाणा तिन्हांजो खरा लगां।
पर तुहें लोकां ते अप्पूँजो गुरू नीं बुल्वायां, काँह्भई तुहांरा सच्चा गुरू त बस इक इ हाया; कने तुहें सारे अप्पूँ चियें भाई भैणा साई ये।
“फेरी तिस अपणे सज्जे पासे औल़यां ने बोलणा, शापित लोको, मेरला ते चली जावा, कने सै आग्ग जे परमेशरे शैतान कने तिसरे दूतां खातर त्यार कित्तिरी, तिसा अनन्त अग्गी च जाईने पौआ।
इस बिच तिसरे चेले तिसते बिनती करने लगे, “गुरू जी, किछ खाई लैं।”
हे अहांरे प्रभु औ!