51 तां यीशुये तिसने गलाया, “तू क्या चाँह भई हऊँ तेरे खातर करूँ?” अन्हे तिसने गलाया, “हे गुरू, ये भई हऊँ देखणे लगुं।”
बज़ाराँ च सै आदरा सौगी नमस्कार कराणा चाँये, कने माहणुआं ते गुरू बलवाणा तिन्हांजो खरा लगां।
पर तुहें लोकां ते अप्पूँजो गुरू नीं बुल्वायां, काँह्भई तुहांरा सच्चा गुरू त बस इक इ हाया; कने तुहें सारे अप्पूँ चियें भाई भैणा साई ये।
इस खातर तुहें तिन्हां साई नीं बणा, काँह्भई तुहांरा पिता तुहांरे मंगणे ते पैहले इ जाणाँ भई तुहांरी जरूरत क्या इ।”
सै जे तुहांरियां जरूरतां इयां तिसजो परमेशरा ते मंगा, तिस सै तुहांजो देणा; टोल़गे तां तुहां पाणा, खटखटाणा जारी रखा कने दरवाजा खोल्या जाणा।
यीशुये तिन्हांने गलाया, “तुहें क्या चाँये भई हऊँ तुहांरे खातर करूँ?”
सै अपणा चोल़ा सट्टि ने झट उट्ठया, कने यीशुये लौ आया।
यीशुये तिसाजो गलाया, मरियम, सै पिच्छे खौ घुम्मी कने तिसे इब्रानी भाषा च गलाया, “गुरू।”
पलटना रे सरदारे तिसरा हाथ पकड़ीने तिस्सो लग नेईने पुच्छया, “तू मेरने क्या बोलणा चाँह,”
किसी बी गल्ला री चिन्ता मता करदे; पर हर इक गल्ला च धन्यवादा सौगी प्राथना कने विनतिया च अपणे निवेदन परमेशरा रे सामणे रखदे जावा।