कने तुहें कफरनहूम नगरा रे लोको, क्या तुहें सोच्चां भई तुहांजो स्वर्गा च आदर दित्या जाणा? परमेशरा तुहांजो अधोलोका च सटणा! काँह्भई सै सामर्था रे काम्म जे तू च कित्तिरे, जे सै सदोम नगरा च कित्ते हुन्दे, तां सै नगर अज्जा तक टिक्कीरा हुन्दा।
फेरी सुबेदार कने होर सिपाही सै जे तिस सौगी यीशुये रा पैहरा देई कराँ थे, हिल्लण कने सै जे किछ तित्थी हुया था तिस्सो देखीने बड़े भरी डरिये कने गलाया, “सच्ची जो ये परमेशरा रा पुत्र था।”
ताहली जे तिने तिस्सो चमड़े रिया पेट्टिया ने बन्हया, तां पौलुसे तिस सुबेदारा जो सै जे सौगी खढ़िरा था, गलाया, “क्या ये ठीक आ भई तुहें इक्की रोमी माहणुये जो, कने सै बी बिणा दोष साबित हुये, कोड़े मारो?”
फेरी पलटना रे सरदारे दो सुबेदाराँ जो सद्दीने गलाया, “दो सौ सैनिक, सत्तहर स्वार, कने दो सौ भाले औल़े, राति रे नौ बजे ते बाद कैसरिया नगरा जो जाणे खातर त्यार करी रखयों।
ताहली जे थोड़ी-थोड़ी दखणा री हवा बगणे लगी, तां तिन्हें ये समझीने भई अहांरी योजना जो पूरा करने खातर ये सही वगत था, इस खातर यात्रा शुरु कित्ती कने कनारा दब्बी ने क्रेते टापुये रे बखा ते जाणे लगे।