“किसी रियां छोट्टी-छोट्टी भूलां पर ध्यान मता देन्दे, तियां जे भई किसी रिया आक्खीं च पैईरे तिनके जो देखणा; पर तिज्जो अपणे अन्दरा री बुराई नीं सुझदी सै जे लट्ठे साई बौहत बड्डी?
सै लोक जे परमेशरा रे सन्देशा जो सुणना नीं चाहन्दे तिस्सो मता सुणादे। जे तुहें येढ़ा करगे, तां ये पवित्र चीज़ कुत्तयां जो कने मोती सूराँ रे अग्गे सटणे साई हुणे भई सै सिर्फ तिन्हौं पैराँ हेठ रौंदणा कने पलटी ने तिन्हां तुहांरा नुक्शान करना।”
पर येढ़ा सुणीने प्रभु यीशुये जबाब दित्या, “कपटियो! क्या तुहां चाते सारे इ विस्राम रे दिन काम्म नीं कराँ ये! क्या तुहें इस दिन अपणे बच्छुआं या गधे जो खुण्डा ते छड्डिने पाणी प्याणे नीं लेई जान्दे?
फेरी यीशुये तिन्हाजो गलाया, “शायद तुहां मेरे ऊपर ये कहावत जरूर बोलणी, भई बैद अप्पूँजो ठीक कर! कने जो किछ अहें सुणया भई जिस तरिके ने जे तैं कफरनहूम नगरा च सामर्था रे काम्म कित्ते, तिस तरिके ने येत्थी अपणे नगरा च काँह नीं करदा?
कने तां जे तू अपणे इ अन्दरा री बुराई नीं देखदा, तां तू अपणे भाईये जो कियां बोल्ली सक्कां, भई ल्या भाई, हऊँ तेरिया कमियां जो दूर करी दूँ अरे कपटी, पैहले तू अपणिया बुराईया जो अपणे अन्दरा ते निकाल़? फेरी तांई तू ठीक ढंगा ने देक्खी पांगा कने अपणे भाईये रिया कमियां जो दूर करी सकगा।