तिस नगरा च इक विधवा बी रैयां थी, सै जे तिसले आईने बार-बार तिसजो बोलदी रैयां थी, भई मेरा दुश्मण तिने जे मेरने बेन्याई करीने मेरा नुक्शान कित्या, तिस माहणुये जो सजा देईने तिसते मिन्जो बचा!
काँह्भई पवित्रशास्त्रा च परमेशर बोलां, “मैं ठीक वगता पर तेरी सुणी ली कने हऊँ छुटकारे रे दिन तिज्जो सहारा देणे आया।” देक्खा। “सही वगत” येई हाया। देक्खा। “छुटकारे रा दिन येई हाया।”
तुहें त जाणाँ ये भई बाद बिच ताहली जे तिने पिता री आशीष पाणी चाई, तां तिस्सो नीं मिली, हलाँकि सै रोया तियां जे अपणियां गल़तियां जो सुधारने रे खातर इक मौका पाणे री कोशिश करया राँ था फेरी बी तिस्सो सै आशीष नीं मिली।
पर तदुआं तक जे सै दिन तिसजो जे आज्ज बोल्या जां, हर रोज इक्की दुज्जे जो हौंसला देन्दे रौआ, येढ़ा नीं हो भई तुहां चते कोई माहणु पापां रे धोखे च आईने परमेशरा रे हुक्मां जो मनणे ते इन्कार नीं करी दो।