फेरी यीशुये गलाया, “काँह्भई माहणुये रे पुत्रा रे खातर ये जरूरी आ भई सै मता दुख सओ, कने बजुर्गां, मुखियायाजकां कने शास्त्रियां हऊँ घटिया समझीने मारी देणा, पर तिज्जे दिन मांज भीं ते ज्यून्दे हुई जाणा।”
पर ताहली जे अहें सब अपणे खुल्हे चेहरे ने प्रभुये री महिमा रा ध्यान कराँ ये, तां परमेशर अहौं हौल़यां-हौल़यां अपणे स्वरूपा च बधदी हुई महिमा सौगी बदल़ां, ये महिमा प्रभु तेई मिलां इ, सै जे पवित्र आत्मा।
विश्वासा रे जरिये इ यूसुफे, ताहली जे सै मरने औल़ा था, तां इस्राएली लोकां जो मिस्र देशा ते निकल़णे रे बारे च बोल्या, कने तिने अपणी हड्डियां जो अपणे सौगी ले जाणे रा हुक्म दित्या।
तुहांजो थोड़िया देरा रे कष्ट सैहणे ते बाद सारे अनुग्रह देणे औल़ा परमेशर तिने जे तुहांजो मसीह च अपणी युगानुयुगा री महिमा रे खातर सद्दीरा, खुद इ तुहांजो सिद्ध, मजबूत, बलवन्त कने स्थिर करी देंगा।
मैं तिसजो जबाब दित्या, “हे स्वामी, हऊँ नीं जाणदा, पर तूई जाणाँ।” तिने मेरने गलाया, ये सै लोक ये, सै जे तिस बड़े दुखा ते निकल़ीने आईरे; इन्हें अपणे कपड़े मेमने रे खून्ना ने धोईने चिट्टे कित्तिरे।