फेरी राजे यनि मांह अपणे सज्जे पासे औल़यां ने बोलणा, मेरे पिता ते आशीष पाईरे लोको औआ! कने सै राज जे तुहांरे खातर संसारा जो बनाणे ते पैहले त्यार कित्तिरा तिसजो ग्रहण करा।
राजे तिस्सो गलाया, शाबाश, मेरे सच्चे पक्के सेबक, तैं बौहत बधिया काम्म कित्या! तू इक विश्वास लायक सेबक आ। मैं तिज्जो सै जे थोड़ा जेआ दित्तिरा था, तिसच तू विश्वासी निकल़या। हुण तिज्जो ईनामा च दस्सां नगराँ रा अधिकारी बणाया जां।
हरेक पैहलवाण सब प्रकारा रा संयम कराँ; सै त इक मुर्झाणे औल़े मुकटा जो पाणे खातर ये सब किछ कराँ ये, पर अहें त तिस मुकटा खातर कराँ ये सै जे मुर्झान्दां निआं।
मेरे प्यारे साथी विश्वासियो, ध्याना ने सुणा, क्या परमेशरे तिन्हां लोकां जो नीं चुणीरा, सै जे संसारा रिया नजरां च गरीब ये, ताकि सै विश्वासा च अमीर हुई जो कने तिस राज्जा रे बारस बणो, तिसजो जे परमेशरे अपणयां भगतां जो देणे रा वायदा कित्तीरा?