पतरसे जबाब दित्या, “हाँ सै देआं।” कने घरा जो चली आया, पतरसा रे बोलणे ते पैहले इ यीशु बोल्लीप्या, तिसने गलाया, “हे शमौन, तेरा क्या विचार आ? धरतिया रे राजे किस ते कर लैं? खुद अपणयां बच्चयां ते या पराये बच्चयां ते?”
तिन्हे जासूसें गलाया, “गुरू जी, अहें जाणाँ ये भई तू ठीक बोलां कने सखां बी आ, कने न त किसी ने कोई भेदभाव रक्खां, पर तुहें सच्चाईया ने परमेशरा रा रस्ता दस्सां ये।
सै यीशुये पर इल्जाम लगाणे लगे, “ये माहणु अहांरे लोकां जो बहकाणे लगीरा, ये तिन्हारे राजे कैसरा जो कर देणे ते मना कराँ! कने ये येढ़ा दावा कराँ भई हऊँ मसीह आ, कने अप्पूँजो इक राजा बोलदे हुये सुणया।”
तिसते बाद नौं लिखे जाणे रे दिनां च गलील निवासी यहूदा आया, कने किछ लोक अपणे खा जो करी ले; सै बी खत्म हुई गया कने जितने लोक तिस्सो मन्नां थे, सब उरे-परे हुईगे।
जिस किसी माहणुये री देणदारी जे तिज्जो देणे जोई, तिसजो तू चुकता कर; सै टैक्स जे तिज्जो देणे जोआ, तिस्सो दे। तिसरी चुंगी जे तूह पर निकल़ां इ, तिसजो चुंगी दे; तू सब अधिकारियां रे प्रति आदर दास्स।