सै हल्तियें गल्ल करयां इ कराँ था भई इक चमकदे हुये बद्दल़े सै ढक्कीले, कने बद्दल़ा चते अकाशवाणी हुई : भई “ये मेरा प्यारा पुत्र आ, तिसते जे हऊँ बड़ा खुश आ: इसरी सुणा।”
तिने न्यायिये बौहत दिनां तक तिसा विधवा रिया गल्ला री परवाह नीं किति, पर बाद बिच तिने मना च बिचार कित्या, हलांकि हऊँ नांत परमेशरा ते डराँ, कने नांई माहणुआं री कोई परवाह कराँ।
पर जिस मौके करसाणें तिसरे मुण्डुये जो देख्या, तां सै अप्पूँ चियें गलाणे लगे, देक्खा, इस बगीचे रा वारस आई कराँ। जे अहें इस्सो मारी देईये तां इसरी सारी जायदात अहांरी हुई जाणी!