पर किछ लोक उपजाऊ धरतिया साई हुआं ये तिसच जे किछ ब्यू पैईरे, सै दाणे उगे कने पौध्यां साई बधे कने बौहत सारी फसल पज्जी, ये सै माहणु ये सै जे मेरा बचन सुणां ये कने इसजो समझां ये, कने परमेशरा जो खुश करने औल़े काम्म बौहत जादा कराँ ये।”
“कने अगला सै सेवक आया तिने जे सोने रे सिक्कयां रियां दो थैलियां पाईयां थीं, तिने बी आईने बोल्या, ‘मालिक, तुहें मिन्जो निवेश करने रे खातर दो सोने रे सिक्कयां रियां दो थैलियां दित्तियां थिआं कने मैं ये दुगणियां करी तियां।’
पर किछ लोक उपजाऊ धरतिया पर बाहीरे ब्यूआ साई ये, सै परमेशरा रे वचना जो सुणीने ग्रहण करी लैं कने सै इस पर विश्चास बी कराँ ये। सै परमेशरा रिया इच्छा पर चलां ये। सै तिन्हां खरयां बुट्टयां साई ये तिन्हांरी पैदावार जे तीह गुणा, साठ गुणा कने सौ गुणा हुआं इ।”
कने ऊत्थी जाणे ते पैहले, तिने अपणे दस सेबकां जो अप्पूँ ले सद्दीने गलाया, ताहलुआं तक जे हऊँ तुहांजो सौगी निआं, तदुआं तक तिने सेवकां जो लेण-देण करने खातर दस सोने रे सिक्के दित्ते सै जे तिन्न साल्ला री मजदूरिया रे बराबर थे।
राजे तिस्सो गलाया, शाबाश, मेरे सच्चे पक्के सेबक, तैं बौहत बधिया काम्म कित्या! तू इक विश्वास लायक सेबक आ। मैं तिज्जो सै जे थोड़ा जेआ दित्तिरा था, तिसच तू विश्वासी निकल़या। हुण तिज्जो ईनामा च दस्सां नगराँ रा अधिकारी बणाया जां।