कने ऊत्थी जाणे ते पैहले, तिने अपणे दस सेबकां जो अप्पूँ ले सद्दीने गलाया, ताहलुआं तक जे हऊँ तुहांजो सौगी निआं, तदुआं तक तिने सेवकां जो लेण-देण करने खातर दस सोने रे सिक्के दित्ते सै जे तिन्न साल्ला री मजदूरिया रे बराबर थे।
“ताहली जे सै राजे री पदवी पाईने वापस आया, तां येढ़ा हुया भई राजे अपणयां दास्सां जो तिन्हाजो जे तिने सोने रे सिक्के दित्तिरे थे अप्पूँ ले इस खातर सद्दया, ताकि सै जाणी सक्को भई तिन्हें लेण-देण करीने क्या-क्या कमाया।
राजे तिस्सो गलाया, शाबाश, मेरे सच्चे पक्के सेबक, तैं बौहत बधिया काम्म कित्या! तू इक विश्वास लायक सेबक आ। मैं तिज्जो सै जे थोड़ा जेआ दित्तिरा था, तिसच तू विश्वासी निकल़या। हुण तिज्जो ईनामा च दस्सां नगराँ रा अधिकारी बणाया जां।
पर हऊँ जो किछ बी आ, परमेशरा रे अनुग्रह तेआ। कने तिसरा अनुग्रह सै जे माह पर हुआ, सै बेकार नीं हुया पर मैं तिन्हां सब्बीं प्रेरितां ते बधीने मेहणत बी कित्तिरी; तां बी ये मेरिया तरफा ते नीं हुआ; पर परमेशरा रे अनुग्रह ते सै जे मांह पर था।