लोकां रा दंगला रा दंगल तिसले आया। सै अपणिया सौगी लंगड़यां, टुण्डयां, अन्हेयां, गूँगयां कने कई सारे लोकां जो तिसले लेईने आये, कने लोकें तिन्हांजो तिसरे चरणां च सम्भालित्या, कने तिने सब्बीं जो ठीक कित्या।
फेरी यीशुये नियून्दा देणे औल़े जो गलाया, “ताहली जे तू दिना जो या राति जो कोई धाम रखो, तां अपणे मित्राँ, भाईयां, रिस्तेदाराँ या फेरी अमीर पड़ेसियां जो नीं सदयां, काँह्भई बदले च तिन्हां तिज्जो धाम्मा पर सद्दणा कने तेरा उधार बदला हुई जाणा।
सै नोकर मुड़ीने अपणे मालका ले आया कने सै जे किछ लोकें गलाया था सै सारी गल्लां तिसजो दस्सी। तिने मालके गुस्से च आई ने गलाया, ‘नगरा रे बज़ाराँ कने गल़ियां च इकदम जाईने गरीबां, टुण्डयां, लंगड़यां कने अन्हेयां जो सद्दीने लीऔ।’
इस खातर ये जरूरी आ भई अगुवा निर्दोष कने इक्की पत्निया रा पति, हरेक हालता च अपणे बर्ताव कने भावनां जो काबू करने औल़ा, ईज्जतदार, आदर-खातर करने औल़ा, कने परमेशरा रे वचना जो ठीक ढंगा ने सखाणे रे काविल हो।
कने भलयां कम्मां च तिसारा नौं हो, तियां जे बच्चयां रा पाल़ण-पोषण; मेहमान्नां री सेवा कित्ती हो, पवित्र लोकां री इक दासिया साई सेवा कित्ती हो, दुखियां री मद्द कित्ती हो, कने हरेक भले कम्मां च मन लाया हो।
अरे साथी विश्वासी, दुज्यां लोकां रे प्रति तेरे प्यारा रिया वजह ते हऊँ बौहत खुश आ कने मिन्जो बड़ी हिम्मत मिली, काँह्भई तैं परमेशरा रे लोकां जो बौहत खुश कित्या।