इक दिन ताहली जे यीशु लोकां जो सखाया राँ था, तां इक व्यवस्थापक उट्ठया; कने ये बोल्लीने तिसजो परखणे लगया, “गुरू जी, अनन्त जीवना रा बारस होणे रे खातर हऊँ क्या करूँ?”
तिने गलाया, हाँ, ‘मांह ये काम्म करना! मांह अनाजा रे इन्हां भण्डाराँ जो तोड़ीने बड्डे भण्डार बणांगा तांई मेरले सारा अनाज कने सारिया सम्पत्तिया जो रखणे खातर काफी जगह हूणी।
फेरी तिने अपणे चेलयां ने बोल्या, “इस खातर हऊँ तुहांजो बोलां, भई अपणे प्राणा रे खातर ये फिक्र नीं करयां भई अहें क्या खांगे, कने शरीरा रे खातर भई क्या पैहन्गे।
हऊँ तुहांजो बोलां भई इस संसारा रिया धन दौलता रा इस्तेमाल करीने दुज्जेयां जो अपणे मित्र बणावा, तिसते जे सांसारिक धन दौलता रे खत्म हुणे पर तुहांरा स्वर्गा च बड़िया खुशिया ने स्वागत हूणा।
राजे तिस्सो गलाया, शाबाश, मेरे सच्चे पक्के सेबक, तैं बौहत बधिया काम्म कित्या! तू इक विश्वास लायक सेबक आ। मैं तिज्जो सै जे थोड़ा जेआ दित्तिरा था, तिसच तू विश्वासी निकल़या। हुण तिज्जो ईनामा च दस्सां नगराँ रा अधिकारी बणाया जां।
इस संसारा रे अमीर लोकां जो हुक्म देओ भई सै घमण्डी नीं हो कने सै धना पर आशा नीं रखो सै जे किछ वगता रे खातर आ, पर सै परमेशरा पर आशा रखो सै जे अहांरे सुखा खातर सब किछ ईमानदारिया ने अहांजो देआं।