दस्सा इन्हां दुईं चते किने पिता री इच्छा पूरी किति?” तिन्हे गलाया, “बड्डे।” यीशुये तिन्हाने गलाया, “हऊँ तुहांजो सच्च बोलां भई कर बसूलणे औल़े कने वेश्यां परमेशरा रे राज्जा च तुहांते पैहले जाणा।
यीशुये जबाब दित्या, “तू नीं जाणदी भई परमेशर तिज्जो क्या देणा चांह, कने तू नीं जाणदी भई कुण तेरते पाणी मंगया रां। जे तू जाणदी, तां तू माहते इस्सो मंगदी कने हऊँ तिज्जो जीवन देणे औल़ा पाणी देन्दा।”
काँह्भई पवित्रशास्त्रा च परमेशर बोलां, “मैं ठीक वगता पर तेरी सुणी ली कने हऊँ छुटकारे रे दिन तिज्जो सहारा देणे आया।” देक्खा। “सही वगत” येई हाया। देक्खा। “छुटकारे रा दिन येई हाया।”
कने सिर्फ विश्वासा रे जरिये परमेशरा जो खुश कित्या जाई सक्कां; काँह्भई परमेशरा रे नेड़े औणे औल़े जो विश्वास करना चाहिन्दा भई सै हया, कने सै जे तिस्सो जाणने री कोशिश कराँ ये तिन्हांजो सै ईनाम देआं।
इस खातर औआ, अहें हौंसले सौगी परमेशरा रे सामणे चलिये सै जे लोकां पर अनुग्रह कराँ। फेरी अहां पर परमेशरा दया कने अनुग्रह करना कने अहांरी जरूरतां रे वगत तिस अहांरी मदद करनी।
विश्वासा ने कित्तिरी तिन्हां रिया प्राथना ते बीमार ठीक हुई जाणे, कने प्रभुये तिसजो खड़ा करना कने जे तिने गुनाह बी कित्तिरे ओ, परमेशरा तिसरे पाप माफ करने।
पर तुहां थुआतीरा नगरा रे बाकी लोकां ने, जितने जे तिसरिया शिक्षां जो नीं मनदे कने तिन्हां गल्लां जो तिन्हौं जे शैतान्ना रियां गैहरियां गल्लां बोलां ये नीं जाणदे, हऊँ ये बोलां भई मांह तुहां पर होर बोझ नीं पाणा।