10 फेरी सै तिसते पुछणे लगे, “तिज्जो आक्खीं री जोत कियां मिली?”
कने सै बाहीरे ब्यूआ रे बारे च बिणा चिन्ता कित्ते सुत्तया कने जागया। तिस वगत ब्यू अप्पूँ उगया कने बधया तिस्सो सै जाणी नीं पाया।
निकुदेमुसे यीशुये जो जबाब दित्या, भई “येढ़ा कियां हुई सक्कां?”
इन्हां गल्लां ते बाद यीशु गलील दरयावा रे तिबिरियास पार गया।
तिने जबाब दित्या, “यीशु नौआं रे इक माहणुये गिल्ली मिट्टी मेरियां आक्खीं पर मल़ीने मिन्जो गलाया, जा कने शीलोह च जाईने अपणा मुँह धोईने औ इस खातर तां जे हऊँ जाईने धोई आया, तां मिन्जो दिखणे लगीप्या।”
फेरी फरीसियें बी तिसते पुच्छया भई तैं आक्खीं री जोत कियां पाई? तिने तिन्हांने गलाया, “तिने मेरियां आक्खीं पर गीली मट्टी लाई, फेरी मैं धोई ली कने हुण हऊँ देक्खी सक्कां।”
पर अहें ये नीं जाणदे भई हुण ये कियां देक्खां? कने न त ये जाणाँ ये भई किने इस रियां आक्खीं च जोत पाई। इसते इ पुछी लवा; ये बड़ा सयाणा हुईगरा; अपणे बारे च ये खुद बोल्ली सक्कां।”
तिन्हें तिसने भीं गलाया, भई “तिने माहणुये येढ़ा क्या कित्या? भई तिज्जो आक्खीं री जोत मिलीगी?”
किछ लोकें गलाया, “ये सैई हाया,” होरसीं गलाया, “नां, ये सै निआं, पर तिस साई लगया राँ।” पर सै जे पैहले अन्हा था तिने जबाब दित्या, “हऊँ सैई हाया।”
हुण कोई ये पुच्छी सक्कां, “मुड़दे कियां जिऊंदा कित्ते जाणे? कने तिन्हांरा शरीर किस तरिके रा हूणा?”