पर इस खातर भई तुहें जाणी लवा भई मिन्जो यनि माहणुये रे पुत्रा जो धरतिया पर पाप माफ करने रा अधिकार आ।” तिने लकवे रे रोगिये जो गलाया, “उट्ठ, अपणिया पाल़किया चक कने घरौ चली जा।”
काँह्भई तिने इक दिन रखीरा, तिसच जे तिस माहणुये रे जरिये संसारा रा न्याय करना, तिस्सो जे तिने रखीरा, कने तिस्सो मूईरेयां चते ज्यूंदा करीने इसा गल्लां रा सबूत सारयां लोकां जो देईतरा।”
इन्हां दिनां रे आखिर च परमेशरे अहांने अपणे पुत्रा रे जरिये गल्लां कित्तियां, तिसजो जे परमेशरे सारियां चिज़ां रा बारस बणाया कने तिसरे जरिये जे परमेशरे सारे संसारा जो रचीरी।