यीशुये इन्हां बाराँ चेलयां जो कई लाकयां च अपणा सन्देश सुनाणे खातर भेजणे ते पैहले ये हुक्म दित्या : भई अन्यजातियां रे लाके च नीं जायों, कने सामरियां रे किसी नगरा च दाखल नीं हुयां।
इतणे च तिसरे चेले आई पुज्जे, कने तिन्हांजो ये देखीने सच्ची जो बौहत हैरानी हुई भई सै इक जनाना ने गल्ल-बात करी रां; पर किन्हिये बी तिसते किछ नीं पुच्छया, भई “तू क्या चाँह यनि किस खातर इसाने गलाईरां?”
पतरसे तिन्हांने गलाया, “तुहें जाणाँ यें भई अन्यजातियां री संगती करना या तिन्हां ला जाणा अहां यहूदियां खातर नियमा रे खलाफ आ, पर परमेशरे मिन्जो दस्या भई किसी माहणुये जो अपवित्र या अशुद्ध नीं बोलूं।
इस खातर किसी जो याफा नगर भेज्जीने शमौन्ना जो सद्दीलै, तिस्सो जे पतरस बी बोलां ये। सै समुद्रा रे कनारे, चमड़े रा काम्म करने औल़े शमौन रे घरें मैहमान आ।’