ताहली जे यीशु जैतून पहाड़ा पर बैठिरा था, तां चेलयां चुपचाप तिसले आईने गलाया, “अहांजो ये दस्स भई ये गल्लां कदीं हूणी? ताहली जे तू वापस औणा कने इस संसारा रा खात्मा हुणे रा बगत औंणा तां तिसरे क्या संकेत हुणे?”
“ताहली जे माहणुये रे पुत्रा यनि मांह वापस अपणिया महिमा च औणा कने सारे स्वर्गदूत मेरे सौगी औणे, तां मांह सब्बी लोकां पर राज करने खातर अपणे राजकीय संघासणा पर बैठणा।
फेरी यीशुये अपणयां चेलेयां जो गलाया, “हऊँ तुहांजो सच बोलां भई तुहां चते किछ लोक सै जे येत्थी खढ़िरे, तदुआं तक नीं मरना, तदुआं तक जे परमेशरा जो सामर्था सौगी राज करदे हुए नीं देक्खी लो।”
इस खातर तदुआं तकौ जे प्रभु नीं आओ, बगता ते पैहले किसी गल्लां रा न्याय नीं करा, सैई अन्धेरे रियां छिपि रियां गल्लां जो लोई च दसगा, कने माहणुये रे दिला रियां गल्लां जो प्रगट करगा, तां तिस वगत हरेक माहणुये परमेशरा रिया तरफा ते अपणी प्रशंसा पाणी।
भला अहांरी आशा या अहांरी मौज या अहां रिया बडयाईया रा मुकुट कुण आ? तिस पर जे अहांजो इतणा गर्व आ; क्या अहांरे प्रभु यीशुये रे सामणे तिसरे औणे रे वगत तुहां इ नीं हूणा?